Radiotherapie in de tropen

Zojuist verschenen in Monitor, het magazine van Erasmus MC voor externe contacten.

Klik op de afbeeldingen voor vergroting.

Hindoestaanse bruiloft

Vorig weekend waren we uitgenodigd voor de Hindoestaanse bruiloft van mijn collega Robert (radiotherapeut voor het RTCS, in opleiding in Rotterdam) en zijn vrouw Diana. De eerste keer dat we naar zo’n bruiloft zouden gaan, dus dat wilden we heel graag allemaal meemaken.
Het begon allemaal met de barat: de aankomst van de bruidegom, Robert, met een optocht van toeterende auto’s en een knallende pagara (vuurwerk). Voor zijn binnenkomst op de huwelijkslokatie Lalla Rookh vonden er enkele rituelen plaats door de hindoestaanse priester. De bruidegom was prachtig gekleed in een traditioneel hindoestaans gewaad, maar was wel nerveus en keek alsof hij minister van serieuze zaken was.....


Daarna werd de bruidegom welkom geheten door de familie van de bruid. Er volgden allerlei rituelen, waar we maar weinig van begrepen. Gelukkig kregen we uitleg van Anand (een andere collega uit Rotterdam) en de ouders en zussen van de bruid. Wel hadden we in de gaten dat hij veel geld kreeg van zijn toekomstige schoonfamilie, dat dan wel weer.
Daarna kwam de bruid binnen en betrad de maro: de ‘huwelijkstent’ (cirkel) waar de verder rituelen plaatsvinden en waar het huwelijk voltrokken wordt. Ze zag er prachtig uit in haar traditionele hindoestaanse sari, met vele sieraden en met henna beschilderde handen en voeten.


In de manro vonden zeer veel rituelen plaats in aanwezigheid van de priester, allereerst met de bruid, al dan niet in aanwezigheid van familie of andere belangrijke personen, daarna met de bruidegom. Tenslotte kwamen alle rituelen van de daadwerkelijke huwelijksvoltrekking. We begrepen er wederom niet veel van, maar gelukkig was daar weer Anand voor alle uitleg.
Ondertussen werden we voorzien van lekkere hapjes en drankjes, en langzamerhand stroomde de zaal vol. Het huwelijk werd bezegeld met een overweldigende confetti-regen en het bruidspaar trok zich terug in de privé vertrekken voor nog meer rituelen. Helaas moesten wij vertrekken, maar we hebben uit betrouwbare bron vernomen dat er daarna nog flink werd gefeest tot bam!
Het was echt prachtig en indrukwekkend om dit huwelijk vol met oude hindoestaanse tradities mee te maken. Robert en Diana, heel veel plezier en geluk saampjes, en we hopen dat jullie 100 zonen krijgen!

Minimuseum over het koloniale verleden van Suriname

Sinds twee maanden werk ik ( Linda) voor Waterproof Tours Suriname. Inmiddels is mijn eerste grote klus geklaard: het mede opzetten van een minimuseum. Eén van de vaste tours die Waterproof uitvoert is naar de Warappa kreek in het gebied Commewijne. Een uniek gebied vanwege de rijke geschiedenis en de prachtige natuur. Aan de Warappa kreek lagen vroeger veel plantages (koffie, cacao en suikerriet). Het kilometerslange Warappa kanaal, dat de kreek verbond met de Atlantische Oceaan, is destijds door slaven met schoppen uitgegraven. De Warappa kreek is onlangs na bijna 100 jaar opnieuw uitgegraven. Daarmee werd de geschiedenis van dit gebied blootgelegd, want er werden vele voorwerpen gevonden uit het verleden. Het is verbazingwekkend hoe goed sommige voorwerpen, zoals flessen, bewaard zijn gebleven in de modder van de kreek. Dit was de aanleiding voor het inrichten van een klein museum op de SMS Pier in Paramaribo. Ik heb onder andere research gedaan naar de objecten die geëxposeerd worden en de tentoonstellingsborden gemaakt.

Afgelopen vrijdag was de opening van het minimuseum. Het is een mooie verzameling geworden op een geweldige locatie aan de Suriname rivier met gevonden voorwerpen uit de kreek, maar ook andere unieke objecten. De collectie bestaat uit: originele boeken van John Gabriël Stedman; prenten van Pierre Jacques Benoit, Maria Sibylla Merian en John James Audubon; een afschrift van de afschaffing van de slavernij en originele betalingen, die de plantagehouders ontvingen voor hun slaven. Verder zijn er diverse illustratieve prenten te zien, een unieke oude kaart van de Guyana’s van Willem Jansz. Blaeu, diverse originele gebruiksvoorwerpen en oude koto’s. Het unieke aan deze bijzondere verzameling is dat de objecten op dit moment nergens anders in Suriname te zien zijn. De moeite van een bezoek waard!

In de krant!

Vandaag verschenen in De Ware Tijd:

'We zijn niet in slaap gevallen'
door Terence Oosterwolde

10/12/2010
Paramaribo - Na de Oase-zwemloop is het stil geworden rond de Surinaamse Triatlonunie. “Maar wij zijn niet in slaap gevallen”, verzekert voorzitter Teun de Ridder. In november is de draad weer opgepakt met gezamenlijke trainingen: op 1 november was er een koppeltraining (hardlopen en fietsen) bij Saborella en op 5 december een funtriatlon (zwemmen-fietsen-hardlopen) bij Parima. “We zijn dus wel bezig”, zegt De Ridder.
Hij geeft toe dat de Oase-zwemloop van augustus de laatste officiële activiteit was. “Maar het loopt niet echt met de sponsoring. Het is dus moeilijk om sponsors te vinden voor andere evenementen.”















Foto / STU
Lesley Cairo, winnaar van de funtriatlon van zondag, wordt geflankeerd door Teun de Ridder (r) en Paul van Haaren.-.

Het streven van de STU is daarom om naast de vaste activiteiten jaarlijks tenminste één nieuw evenement op de kalender te plaatsen. Dit jaar kwam de zwemloop erbij. “Beetje bij beetje proberen wij de activiteiten uit te breiden. Ons streven is een vaste sponsor te vinden, waardoor de continuïteit gegarandeerd is.”
De gezamenlijke trainingen –steeds op de eerste zondag van de maand– zijn voor eenieder toegankelijk, ook beginnelingen. “Je mag vragen stellen, van gedachten wisselen en dingen uitproberen. Niets moet en alles mag. ‘Kan niet’ is geen optie”, zegt De Ridder over het concept.
Bij de funtriatlon van zondag waren er zeventien deelnemers. Daartoe behoorden winnaar Lesley Cairo, Carolien Marlet, Tanja Frijmersum, Moses Rickets en De Ridder zelf. In 2011 is de eerste training op 16 januari, “omdat 2 januari de mensen nog in de nieuwjaarsroes zitten en een week later je de Bigi Broki Waka hebt.”
Met de officiële activiteiten wordt een maand later een aanvang gemaakt. Op 20 februari is er een Olympische triatlon (1,5km zwemmen-40km fietsen-10km hardlopen), die als nationaal kampioenschap geldt. Er zullen buitenlanders van de partij zijn. De Ridder zegt dat Anthony van Lierop en deelnemers uit Aruba van plan zijn mee te doen.
Een dag eerder vindt de sprinttriatlon (750 meter zwemmen-20km fietsen-5km hardlopen) plaats, waaraan ook bedrijven en scholen kunnen meedoen.-.

Trainingsschema
zondag 16 januari Koppeltraining Saborella
zondag 6 februari Funtriathlon Parima

Sunset & Dolphins Tour

Afgelopen zondag hebben we zelf de populaire Sunset & Dolphins Tour gemaakt van Waterproof Suriname, de touroperator waar Linda sinds 1,5 maand werkt (www.waterproofsuriname.com). We gingen samen met onze vrienden Teun en Carien, Wilco, Dimitri en Carine en hun zoontje Matteo. Het is een heerlijk relaxed tripje van 3 uur, waarin je veel gaat doen en zien. Echt een aanrader!
We vertrokken om 4 uur ’s middags met de boot vanaf Leonsberg (noordelijkste punt van Paramaribo) onder leiding van gids Amanda en bootsman Moen. Onder het genot van een hapje en een drankje gingen we op zoek naar de dolfijnen op de Suriname rivier en de Commewijne rivier. Het zijn rivierdolfijnen, die ’s ochtends de Commewijne opgaan om te eten en ’s avonds weer terugzwemmen richting de oceaan. Altijd spannend om op zoek te gaan naar dergelijke wilde dieren. We hebben de dolfijnen heel goed kunnen zien, soms heel dicht bij de boot en ook een paar die hoog uit het water sprongen. Echt een belevenis.
Na een uurtje dolfijnen spotten, gingen we verder de Commewijne rivier op naar de voormalige plantage Johan en Margaretha. Onderweg zagen we allerlei vogels langs de kant en in de lucht en zelfs een aantal brulapen in de bomen. Op Johan en Margaretha stonden heerlijke snacks voor ons klaar en konden we genieten van de zonsondergang. Daarna zijn we heerlijk relaxed teruggevaren naar Leonsberg. Een geweldige trip, die iedereen zou moeten doen!

Voor de complete fotoreportage:
http://picasaweb.google.com/PMAvanHaaren/SunsetDolphinTour?authkey=Gv1sRgCJP6icKm05OICQ&feat=directlink

Wan Switi Srefidensi Dey

Donderdag 25 november 2010 was een grote nationale feestdag in Suriname: Onafhankelijkheidsdag, ofwel Srefidensi Dey. Dit jaar was het extra belangrijk vanwege 35 jaar Srefidensi, en het werd dus extra groots gevierd.
’s Ochtends om 6.00u werden we gewekt door kanonschoten vanaf Fort Nieuw Amsterdam. Rond 9.00u gingen we richting het Centrum, om alle festiviteiten op en rond het Onafhankelijkheidsplein bij te wonen. Het was al een enorme drukte, een groot deel van het centrum was afgezet voor verkeer en we moesten op enige afstand parkeren om vervolgens richting het plein te lopen. Wederom maken de Surinamers er veel werk van en dossen zich helemaal uit voor deze feestdag, vaak in allerlei traditionele gewaden. Echt heel mooi om al die mensen zo te zien.
Om 10.00u begon de parade en het defilé. Een enorme optocht van alle legeronderdelen, politie, marine en zelfs enkele leger- en marine-afvaardigingen uit het buitenland (USA, China, etc). Het oogt wat militaristisch, maar het was toch wel indrukwekkend om te zien. Na de parade kwamen enkele politici en andere hoogwaardigheidsbekleders langs, waaronder president Désiré Delano Bouterse. Best gek om hem zo op ongeveer 1-2 meter afstand te zien passeren, maar het is wel opvallend hoe populair en geliefd hij is bij veel Surinamers. Na de parade werden alle troepen gepresenteerd op het plein, en geïnspecteerd door de president.
Na het defilé vond een enorm spectaculaire vliegshow plaats boven het plein en de Suriname rivier. De sportvliegtuigen vlogen soms in formatie, maar maakten ook spectculaire stunts, waarbij ze af en toe rakelings langs elkaar vlogen of vlak boven het publiek scheerden. Kippevel! We hebben het heel goed kunnen bekijken vanaf Fort Zeelandia. Rondom Fort Zeelandia was ook een markt met allerlei prullaria, lokale produkten, en uiteraard veel eten en drinken, waarbij we onze eerste Surinaamse vleesworst hebben geprobeerd. Jummie!
Daarna werd een parachute-show opgevoerd, al even spectaculair. De parachutisten kwamen vlak over de gebouwen en het publiek heen, en landen één voor één midden op het plein. Dit alles onder luid gejuich, terwijl het Surinaamse volkslied ten gehore werd gebracht. Natuurlijk had de laatste parachutist een enorme Surinaamse vlag bij zich. Het is indrukwekkend om te zien hoe trots de Surinamers op hun 35-jarige land zijn.
’s Avonds was het nog steeds groot feest in de hele stad en iedereen ging door tot bam (behalve wij, want we moesten vrijdag weer gewoon werken….)

Voor een uitgebreide foto-reportage van Srefidensi Dey:
http://picasaweb.google.com/PMAvanHaaren/SrefidensiDey?authkey=Gv1sRgCJSQ-qrz0avDbA&feat=directlink

Sportief weekend in Paramaribo

7e Telesur Srefidensi Marathon Suriname
Afgelopen zaterdag 20 november was de marathon van Suriname. Een enorme happening op en rond het Onafhankelijkheidsplein met muziekoptredens, drumbands, de kapel van het leger, en veel eet- en dranktentjes. Het was uitstekend georganiseerd door het leger, en dat allemaal voor zo'n 25 lopers op de hele marathon en ruim 100 op de halve.
Men kon deelnemen aan de marathon, halve marathon, ekiden (marathon estafette) of halve marathon estafette. Ik heb heb de halve marathon gelopen, dat leek me al meer dan genoeg. Sowieso zag ik er best wel tegenop met de warmte hier, en ik had niet heel veel getraind de afgelopen periode.
Om 17.30 u was de start op het Onafhankelijkheidsplein. Gelukkig had het die middag flink geregend, dus het was behoorlijk afgekoeld tot ongeveer 28 graden. Het lopen ging eigenlijk boven verwachting goed. Ik heb geprobeerd zo relaxed en constant mogelijk te lopen. Ik ben veel in de buurt gebleven van de snelste dame op de hele marathon, Carolien Marlet, want ik dacht, dan kom ik misschien nog op TV en in de krant ook, haha. Het viel dus best mee, al was het parcours een beetje saai en was er helaas niet erg veel publiek.
Ik ben uiteindelijk gefinished in een tijd van 1:33:15, lang niet slecht voor mijn eerste halve marathon in de tropen!

SWU 35 jaar Srefidensi Wielren Activiteit
De dag erna, op zondag 21 november, werd door de Surinaame Wielren Unie (SWU) in het kader van 35 jaar Srefidensi (Onafhankelijkheid) een wielren wedstrijd georganiseerd. Het was een vrij korte wedstrijd over ongeveer 36 km, 10 keer een stuk van 1,8 km op en neer op de ringweg met scherpe keerpunten rond een pilon. Vrij lastig dus steeds vanuit bijna stilstand weer aanzetten en versnellen. Uiteraard deden wij mee met ons kersverse wielerteam De Triatleet. Alle ploegentactiek ten spijt ging het meteen hard tegen hard, veel demareren en dichtrijden, leuk maar wel zwaar. Mijn ploegmaten Giel, Dimitri en Etienne hebben veel kopwerk gedaan. Uiteindelijk was er een ontsnapping van mijn ploegmaat Teun en een andere renner Ruiz. Ik kon de jump maken vanuit het peloton, dus hadden we een kopgroep van 3. De anderen in het peloton lieten het tempo zakken en dus werd onze voorsprong groter. Dit wisten we vol te houden tot de finish. Uiteindelijk werd het een sprint om de zege, die door Ruiz werd gewonnen, vlak voor Teun. Ik ben derde geworden en was zeer tevreden met deze prestatie. Zelfs nog wat prijzengeld en uiteraard een kitscherige beker gewonnen.

's Avonds natuurlijk weer naar “Start & Finish” gekeken op TV (het lokale sportprogramma). En inderdaad was ik regelmatig in beeld, zowel bij de marathon (vanwege Carolien Marlet uiteraard) als ook bij de wielerwedstrijd. Echt heel grappig allemaal! En nu heb ik toch wel spierpijn.........


Het podium bij de senioren A.













Team De Triatleet, vnlr Dimitri, Giel, Paul, Etienne en Teun.

De Bobbies

Surinamers vinden Nederlanders vaak nogal direct en soms zelfs onbeleefd. De afgelopen maanden hebben we ontdekt dat de Surinamers er ook wat van kunnen.

Als we met Pepijn aan het winkelen zijn, wil het winkelpersoneel hem graag uitvoerig bekijken. Soms, zoals bij de autodealer, willen ze hem vasthouden en dan valt het niet mee hem weer terug te krijgen. We beschouwen dat maar als een compliment. Meestal krijg je dan de vraag: ‘Geeft u Bobbies?’ De eerste keer dat we die vraag kregen was van een bijdehand driejarig meisje. We begrepen er niet veel van. Totdat gewezen werd naar mijn borsten. O, of Pepijn borstvoeding krijgt… Blijkbaar vinden ze dat zeer belangrijk om te weten. In Nederland zouden we zoiets alleen vragen als we iemand goed kennen.

Het RTCS in de krant

In het kader van Oktobermaand Borstkankermaand, was er ook in Suriname afgelopen weekend veel aandacht in de krant voor borstkanker. Zo waren er een aantal artikelen in De Ware Tijd, waaronder een groot artikel over het Radiotherapeutisch Centrum Suriname (RTCS) met een paar mooie foto's. En al is misschien niet alle informatie in het artikel helemaal correct, het is toch wel goede publiciteit voor ons nieuwe bestralingscentrum.
Hieronder een indruk van het artikel met de foto's en de complete tekst (klik op de afbeeldingen om te vergroten).

MNO Vervat Dijkrun

Afgelopen zaterdag was de MNO Vervat Dijkrun, een hardloopwedstrijd in Totness, Coronie, georganiseerd door Stichting Letitia Vriesde Sportpromotie Suriname (LVSS). Voor de junioren was de afstand 1 Engelse mijl (1,6km), voor de senioren 5km. Dit is het enige hardloopevenement in Suriname buiten Paramaribo en tevens een van de grootste met 600 deelnemers. Dit jaar werd voor het eerst met chips gelopen. In Nederland is dit al jaren vanzelfsprekend, in Suriname is het een unicum. Linda was als medewerker van LVSS verantwoordelijk voor het wedstrijdsecretariaat en Paul liep met zijn nieuwe team ‘De Triatleet’ de 5km.

Linda:
In de week voorafgaand aan het evenement waren alle startnummers vergeven. Aan mij de taak om te zorgen dat op de dag van de loop iedereen zijn juiste startnummer en chip zou krijgen. Met een aantal vrijwilligers stonden we vanaf 12.30u in de sporthal van Totness klaar om de lopers op te vangen. Met bussen tegelijk stroomden ze binnen. Het was gedaan met de rust. Veel atletiekverenigingen, scholen en buurtverenigingen leken wel lukraak wat namen te hebben doorgegeven. Op de dag zelf bleek de helft van de lopers niet te komen en anderen wilden hun plaats wel innemen. Ik moest alle wijzigingen doorvoeren in de computer, zodat tijdens de wedstrijd de juiste naam bij de juiste chip in de uitslagenlijst kwam te staan. Het was een race tegen de klok. Alles werd nog extra tijdrovend gemaakt door de moeilijk leesbare handschriften, ontbrekende informatie en onuitspreekbare namen. Ondertussen verzamelde zich een schare kinderen om mij heen, die beweerden dat ze zich hadden ingeschreven, maar niet in de computer waren terug te vinden… Tegen de tijd dat de start zou moeten plaatsvinden moest nog een stapel wijzigingen worden doorgevoerd. We hebben de computer naar de finish verplaatst en zijn daar verder gaan stressen. Uiteindelijk is de wedstrijd een uur later van start gegaan en hebben we de wijzigingen maar laten liggen. Dat werd een zorg voor de maandag daarop.
Het was leuk om de organisatie van zo’n evenement van dichtbij mee te maken, maar wat een stress…

Paul:
De 5km wedstrijd zou eigenlijk om 4u ’s middags beginnen, maar vanwege alle perikelen rondom de inschrijving was de start een uur uitgesteld naar 5u. Op zich beter, want toen was het al iets minder warm en was de zon iets minder fel. De gebruikelijke spanning en onrust in het startvak, en na het startschot door de minister van Sport en Jeugdzaken stoof iedereen weg. En stuiven deed het, want het parkoers was voor zo’n 80% onverhard, droog en stoffig. Verder was het een leuke route en de race was perfect georganiseerd: duidelijke route, elke km stond aangegeven en er waren zelfs 2 drankposten onderweg. Uiteindelijk kwam ik als 20e binnen (van de 305 deelnemers), als eerste bakra, in een tijd van 19:44 min. Lang niet slecht voor mijn eerste wedtrijd in Suriname, ik was dik tevreden. Toch wel zwaar hoor, in die warmte. En uiteindelijk bleek dat ons team ‘De Triatleet’ het klassement voor de business-loop had gewonnen, haha! De volgende dag uiteraard weer op TV bij ‘Start & Finish’ en bij ‘STVS Sport’. Voor de lopers vond ik het een zeer geslaagd evenement.

Zoek de bakra's...

Voor de start

Iedereen stuift er vandoor

De finish van de eerste bakra

Groningen

Vorig weekend zijn we weer lekker een weekendje weg gegaan, ditmaal naar “Bloemendaal” bij Groningen.
Groningen is een bijzonder stadje in het district Saramacca. Het is vermoedelijk het enige dorpje met meer monumenten dan inwoners. Het is heel klein, maar er is een centraal pleintje met wel zo’n 10 monumenten, bijvoorbeeld voor de revolutie, afschaffing slavernij, Javaanse immigratie, Hindoestaanse immigratie, voor de inheemsen en voor de Groningse boeroes.
Op Bloemendaal zijn 4 prachtige appartementen op neuten (palen). Er is een heerlijk zwembad en terras, en ook een ara en een toekan. Ze hebben er ook een zelf gebouwde boot Mi Gudu, waar je tochten over de rivieren van Suriname mee kunt maken. Echt heel mooi (www.migudu.net).
We hebben weer genoten van de rust en ruimte die je ervaart, zodra je buiten Paramaribo bent. Zo proberen we zoveel mogelijk leuke plekjes rondom Paramaribo te ontdekken. En er is nog veel meer moois in Suriname!


Meer foto's van Groningen en Bloemendaal:
http://picasaweb.google.co.uk/PMAvanHaaren/Groningen?authkey=Gv1sRgCJT_o_zIrrnm7AE&feat=directlink

Naar De Plantage

Afgelopen weekend zijn we lekker een weekend weg gegaan, naar De Plantage. Dit is een vrij luxe resort op een voormalige katoen en cacao plantage in Commewijne, slechts 24 km rijden van Paramaribo.
Er zijn acht luxe huisjes, twee zwembaden en een jacuzzi, een restaurant en een privé bos om in te wandelen. Wij hadden de luxe dat we de enige gasten waren, dus we hadden het rijk alleen! We hebben voornamelijk gerelaxed zoals dat in Suriname hoort. Dat wil zeggen veel in het zwembad, in de hangmat liggen en lekker eten en drinken. Op zaterdagochtend hebben we onder begeleiding van de Pieter (één van de eigenaren) een wandeling door het bos gemaakt. Hij vertelde over alle bomen in het bos en de fruitbomen op het erf. De wandeling eindigde bij een uitkijktoren in het bos van 15 meter hoog. Op die hoogte sta je als het ware tussen de boomtoppen. We hebben veel bijzondere vogels gehoord en gezien, zoals de banabeki, en zelfs nog apen (monki monki, kes kesi en een witkop saki). Verder hebben we voornamelijk veel muggen gezien. Het enige minpuntje van de trip…
Het is ongelooflijk dat je niet ver van de hoofdweg hoeft af te gaan om het gevoel te krijgen dat je midden in de natuur zit. Het was een heerlijk relaxed weekend.

Voor foto's van De Plantage:
http://picasaweb.google.com/PMAvanHaaren/DePlantage?authkey=Gv1sRgCJfb3Yb1zc2QmAE&feat=directlink

Regen in Par'bo

Het zou – sinds onze komst eind juli – weliswaar het einde van de regentijd zijn in Suriname, maar sindsdien heeft het nog vaak geregend. Meestal is dit eind van de middag / begin van de avond. En als het hier regent, dan gaat het ook echt enorm tekeer, soms met flinke onweer. Er valt in korte tijd zoveel water, dat de straten blank komen staan en op sommige plaatsen de huizen onderlopen. Het weerhoudt de Surinamers er overigens niet van om gewoon op pad te gaan met de auto of de brommer.

Bigi Bergi

Afgelopen weekend was mijn eerste sportieve wapenfeit in Suriname.
Dit weekend 4-5 sept was de Bigi Bergi (ofwel ‘Grote Berg’) Wielertour in Suriname. De tour bestaat uit 4 etappes voor de wedstrijdrenners: 1e etappe 70km (Paranam-Brownsweg), 2e etappe 90km (Brownsweg-Paranam), 3e etappe 10km tijdrit (Paramaribo), 4e etappe 90km (Paramaribo). Maar men kon ook alleen de laatste etappe starten en dat leek mij al wel meer dan genoeg. Ik mocht starten in de categorie Masters (ofwel de oudjes, vanaf 35 jaar). In totaal waren er zo’n 50 deelnemers aan de start, de meesten uit Suriname en Frans-Guyana.
De start was om 14.30u, dus ongeveer op het heetste moment van de dag (35+ graden). Handig gekozen!
De start en finish was op het Onafhankelijkheidsplein in Paramaribo. Het was goed gesponsord en zowaar heel serieus georganiseerd. Er was een hoop politie bij betrokken om de wegen af te zetten. Onderweg volgauto’s met drank en reservewielen, camerawagens en een motor van de wedstrijdleiding om de tijdsverschillen door te geven. Bij start en finish had men een grote opblaasboog, er waren wat (opblaas)tentjes met muziek, drank en ijs, en kraampjes van de sponsors. Helaas viel vlak voor de start de stroom uit, waardoor de boog midden op de weg kwam te liggen en al het verkeer vast stond. Slechts een half uur te laat konden we dan echt van start.
De race verliep zeer chaotisch, er werd voortdurend gedemareerd en weer bijgehaald, veel gepraat en gezwaaid onderweg (ploegentactiek?), dan weer hard dan weer een stuk langzamer gefietst. Het was erg grappig en prima vol te houden in dat tempo.
En dan nu het resultaat: ik werd zowaar meteen 3e bij de masters, met bijbehorende prijs van dien! Dus ’s avonds ook nog naar de prijsuitreiking om mijn ‘bokaal’ in ontvangst te nemen.
En ’s avonds was er een uitgebreid verslag van de hele wielertour op TV in het programma “Start & Finish” (het Surinaamse sportjournaal), met beelden (ik was vaak in beeld) en alle prijswinnaars werden met naam en toenaam genoemd. Haha, meteen al op de Surinaamse televisie! Linda en ik hebben er erg om moeten lachen.
Paul

Eindelijk.....

…zijn onze verscheepte spullen aangekomen (ze waren al 2,5 week in Suriname, maar door alle toestanden met inklaringen en douane is alles pas afgelopen vrijdag bij ons thuis bezorgd)
…kunnen we nu alles uitpakken en echt gaan inrichten
…kunnen we weer in ons eigen bed slapen (heerlijk!)
…kan Pepijn ’s nachts weer in zijn eigen ledikantje slapen (die merkt geen verschil, slaapt nog steeds als een roos)
…en overdag in zijn eigen hangmatje
…hoeft Pepijn niet meer in een mini-teiltje gewassen te worden
…kan Paul weer op de fiets naar het werk (slechts 1,8 km)
…hebben we weer lekkere versgemalen koffie
…kan Linda weer gaan hardlopen
…hebben we de rest van alle spullen weer, inclusief onze eigen computer…

….nu alleen nog wachten op de internet-aansluiting (tot over 3 maanden, met dank aan Telesur)….

Extra large

We beginnen inmiddels aardig te integreren in Suriname. Onlangs hebben we twee extra large aankopen gedaan.

In Suriname wonen betekent uiteraard dat je een hangmat bij je huis moet hebben. Zodat je elke middag lekker relaxed in je hangmat kan liggen met een Parbo’tje binnen handbereik. Sinds kort kunnen wij ook meedoen aan deze relaxte Surinaamse gewoonte, met onze extra grote familie-hangmat:



Een ander extra large fenomeen in Suriname is de grote auto’s die je overal ziet. Iedereen rijdt het liefst in een grote 4-wheel-drive of een pick-up door de stad. Vanwege de slechte kwaliteit van veel wegen en de grote hoeveelheid regen die hier soms valt, is dat af en toe ook wel handig. Maar meestal is het nogal overdreven in het drukke straatbeeld van Paramaribo.
Uiteraard hebben wij ook zo’n grote bak aangeschaft: een Nissan X-trail 4WD. Nu kunnen we ook zonder problemen tripjes naar de binnenlanden maken over de bauxietwegen en door de jungle.
Een auto kopen in Suriname is sowieso een verhaal apart. Onder nieuwe auto’s verstaat men auto’s uit 2001/2002/2003 geïmporteerd vanuit (meestal) Japan: Toyota, Nissan, Mitsubishi. De prijzen zijn in US dollars, alles is onderhandelbaar, en afrekenen gaat bij voorkeur contant. Dat betekende dus een aantal keren naar de cambio om geld op te nemen en te wisselen. Maar dan heb je uiteindelijk ook wat:

Weekend in Par'bo

Zaterdag zijn we voor het eerst met Pepijn naar babyzwemmen geweest. Dit is in het zwembad bij het Residence Inn hotel, en wordt gegeven door Carien (waar we de eerste 2 nachten hebben gelogeerd). Ondanks dat het rustig was vanwege de regen, was het heel erg leuk. Pepijn moest even wennen aan het water, maar vond het al snel heel fijn. We werden verwelkomd door de andere kinderen met liedjes “helikopter” en “de kikkers”, en Pepijn kreeg van een ander meisje een klein Nemo visje. Daarna hebben we heerlijk met Pepijn gezwommen met aanwijzingen van Carien. Aan het einde was hij helemaal relaxed geworden en viel gelijk in slaap.

De rest van de dag zijn we op zoek gegaan naar een auto. Ze houden hier vooral van grote auto’s / terreinwagens, bij voorkeur wit. Lekker handig op de bauxiet- en andere onverharde wegen, met name in de regentijd. Rara wat voor auto gaan wij kopen…….(daarover een andere keer).

Zondagochtend was er een duathlon (zwemloop) voor kinderen van 4-14 jaar, georganiseerd door de Surinaamse Triathlon Unie (STU), bij zwembad Oase. Ik (Paul) heb daarbij als vrijwilliger geholpen bij het klokken van de zwemtijden. Het was een enorme opkomst (120 deelnemers), en het was geweldig om te zien hoe fanatiek iedereen was, de kinderen, maar vooral de ouders! En wat zwemmen die kinderen al snel! Het niveau van wedstrijdzwemmen bij de jeugd is heel hoog in Suriname.

Maandag was een feestdag: de Dag van de Inheemsen, dit jaar gecombineerd met de viering van 120 jaar Javaanse Immigratie. Bij Fort Zeelandia was een markt met producten van de inheemsen (sieraden, vazen, houtsnijwerk en natuurlijk eten en drinken). Daarnaast waren er optredens van inheemse muziekgroepen. De Surinamers hadden hun best gedaan om zich feestelijk uit te dossen.

Aan de slag bij het RTCS (AZP)

Afgelopen maandag ben ik voor het eerst aan het werk gegaan bij het Radiotherapeutisch Centrum Suriname (RTCS) van het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP). Ik werd ontvangen door mijn collega’s Arjan en Stephen, en we hebben meteen het hele gebouw bekeken. Het is een erg mooi gebouw geworden, groen, rood en geel aan de buitenkant (de kleuren van Suriname). Ook van binnen ziet het er goed uit, al is het nog niet helemaal klaar. Er zijn nog werkzaamheden gaande aan de kozijnen, de luchtbehandeling en de koeling voor de bestralingsapparatuur. Daardoor is het erg stoffig op veel plaatsen en zijn veel ruimtes nog niet ingericht. De apparatuur staat er wel en is geïnstalleerd: twee bestralingsapparaten en een CT-scanner. De komende tijd is er veel werk voor ons, om samen met de mensen van de diverse firma’s alles operationeel te krijgen om te kunnen starten met de bestralingsbehandelingen. Ik heb er erg veel zin in, en we gaan vol goede moed aan de slag.

Foto's van het RTCS:
http://picasaweb.google.com/PMAvanHaaren/RTCS?authkey=Gv1sRgCO-6yrjvroOIPw&feat=directlink

Het huis aan de Andirastraat.

We zijn neergestreken in ons ‘eigen’ onderkomen aan de Andirastraat. Het is een mooi en groot huis, waar we de komende drie jaar hopelijk met veel plezier zullen wonen.
We werden zaterdagavond hartelijk ontvangen door Cherita (de beheerder) en haar dochtertje Ishika. Ze vond het erg leuk om ons weer te zien, maar was nog het meest benieuwd naar Pepijn.
Inmiddels zijn we redelijk op orde met de spullen die we hebben, al blijft het nog een beetje behelpen totdat de container met de rest van onze spullen arriveert. Bv. Om Pepijn te ‘baden’ hebben we alleen een piepklein teiltje dat net in de gootsteen past. Voor onszelf hebben we alleen een koude douche (dat blijft overigens zo), maar daar was Pepijn niet zo enthousiast over toen Linda het een keer samen met hem probeerde.
Het is een vrij rustige wijk waar we wonen, waar we volop geluiden om ons heen horen van de vele vogels (maar daarover later meer).

Voor foto's van het huis:
http://picasaweb.google.com/PMAvanHaaren/Andirastraat14Paramaribo?authkey=Gv1sRgCNzF0an5ta7KXA&feat=directlink

Aankomst en eerste dag in Suriname

Na een vlucht van 9 uur zijn wij gisteren aangekomen in Suriname. De vlucht ging erg goed, het was erg relaxed in het vliegtuig. Pepijn heeft vooral veel geslapen in zijn reiswieg. Omdat het vrij rustig was, mochten we deze meenemen, en hadden we 4 stoelen naast elkaar met ons 3-en.

Op de luchthaven werden we opgehaald door een chauffeur van het Academisch Ziekenhuis. Deze bracht ons bij het huis van Teun en Carien (van de winkel Triatleet) in Maretraite, Paramaribo. De eerste twee dagen kunnen we in het appartement onder hun huis logeren. Morgen gaan we naar ons 'eigen' huis aan de Andirastraat.

Het is wel wennen aan de warmte hier. En de eerste tropische regen- en onweersbui hebben we ook meteen meegemaakt.

Voor de foto's van de vlucht en de eerste dag in Par'bo:
http://picasaweb.google.com/PMAvanHaaren/AankomstInSuriname?authkey=Gv1sRgCKym1KLJgeGUrgE&feat=directlink

Klaar voor vertrek

De dozen zijn gepakt en klaar voor verscheping, de koffers zijn propvol gestouwd. Het huis is bijna leeg. Dit is onze laatste avond in Amsterdam. We zijn klaar om morgenochtend naar Suriname te vertrekken. Wel een beetje een raar gevoel, maar we hebben er wel veel zin in.
Morgenochtend vliegen we om 11.00 u met SLM naar Paramaribo. Vanaf morgen zitten we drie jaar in de warmte met af en toe een fikse regenbui. Het wordt een spannende tijd voor ons.
We merken dat het voor Pepijn ook wat onwennig is. Hij heeft wel in de gaten dat er van alles gaat gebeuren. Gelukkig kan hij nog vaak heel vrolijk lachen. Dat zullen ze in Suriname ook wel leuk vinden.

Mo syi (tot ziens)!
Paul, Linda en Pepijn

Pepijn & UNICEF

Pepijn heeft het geluk dat hij geboren is in een omgeving waar hem niks zal ontbreken. Helaas geldt dat niet voor alle kinderen op de wereld. Met de geboorte van Pepijn willen we graag geld inzamelen voor het project "Zorg en Onderwijs in Suriname" van UNICEF.

Uit de brochure van UNICEF:
In de binnenlanden van Suriname heeft nog geen vijf procent van alle kinderen toegang tot de juiste zorg. Hoewel de omstandigheden in de afgelopen jaren zijn verbeterd, is de situatie nog altijd zorgwekkend. Door een groot tekort aan medische voorzieningen en medisch personeel, en ook door de moeilijke bereikbaarheid voor hulpverleners, is de gezondheid vaak zeer primitief. Een gebrek aan schoon drinkwater, sanitaire voorzieningen en hygiëne maakt het probleem alleen maar groter. Behalve de gezondheidszorg is ook de staat van het onderwijs slecht. In de verafgelegen dorpjes zijn nauwelijks goed opgeleide leerkrachten, het onderwijs is zeer laag. De weinige schooltjes die er zijn, zijn vaak slecht onderhouden. Daardoor is de schooluitval hoog, vooral onder meisjes, en gaan veel kinderen helemaal niet naar school.

Met dit programma richt Unicef zich direct op 16.500 kinderen en hun families in het district Brokopondo en het gebied langs de Boven-Suriname-rivier. Binnen drie jaar tijd krijgen zoveel mogelijk kinderen, zwangere vrouwen en moeders toegang tot adequate en kindvriendelijke gezondheidszorg. Minstens 80 procent van alle kinderen in de twee districten krijgt toegang tot goed basisonderwijs. Zeker de helft van alle kinderen die vroegtijdig van school zijn gegaan, krijgt in de komende drie jaar een tweede kans en leert alsnog de belangrijkste basiskennis en -vaardigheden.

Klik op de afbeeldingen om deze te vergroten.

Nieuwe wereldburger: Pepijn

Het voelt nog zo onwerkelijk, maar onze zoon is 11 mei 2010 geboren! Dolblij zijn we met de komst van Pepijn.