En gisteren ook nog eens een zeer uitgebreid krantenartikel in De Ware Tijd:De Triatleet: 100 procent Surinaams productdoor Terence Oosterwolde
03/03/2011
Het begon als gein, maar het nam steeds serieuzere vormen aan. De grap heeft intussen geresulteerd in een unicum: De Triatleet is de eerste Surinaamse wielrenvereniging met een eigen tenue waarop 100 procent Surinaamse sponsoren staan.
De Triatleet vestigde zich in juli 2008 in Suriname als sportwinkel in Paramaribo Noord, die zich richt op zwemmers, fietsers en lopers (atleten). Vorig jaar vond onbewust de ‘uitbreiding’ plaats met een wielrenteam.
dWT foto / Claudio Barker
Etienne Lee Fat, Paul van Haaren, Lesley Cairo, Dimitri Mallet, Teun de Ridder en Giel van Straalen van De Triatleet na afloop van de Lelydorp-race. Deze wegwedstrijd was de eerste waarin de vrienden in vol ornaat aantraden.
Zes vrienden – Giel van Stralen, Etienne Lee Fat, Paul van Haaren, Dimitri Mallet, Lesley Cairo en Teun de Ridder – kwamen bijeen en besloten elke zondagochtend samen te rijden. Het niveau was redelijk gelijk: niemand was echt zwak, niemand echt sterk.
foto / De Triatleet
De wielrenners van De Triatleet bij de teampresentatie samen met de sponsors Bastiaan de Boer, Sheila Kort, Bernadette Agbulos, Derek Ten Jet Foei en Michel Eriks.
Omdat het steeds wat harder ging en steeds wat fanatieker werd, ontstond het idee aan wedstrijden mee te doen. “Zo zijn de jongens geïntroduceerd in het wielrennen. Eigenlijk was de (vrienden)groep er dus eerder dan het team. We hebben nooit gezegd ‘jij bent bij het team, jij bent bij het team’”, vertelt winkeleigenaar De Ridder.
Van het één kwam het ander: na een poos samen rijden, werd luidop gedacht dat er best wel een leuk shirtje bijhoort. De eerste sponsor die gestrikt werd was het ‘s Lands Hospitaal, waar één van de zes werkt. Daarna kwam het balletje aan het rollen en stonden de sponsors als het ware in de rij bij De Triatleet, die zelf ook geld in het project stopte.
Nadat De Ridder Bastiaan de Boer van Boeroe-swing wist te interesseren, kwam Sheila Kort van Health Control binnenwippen, daarna Bernadette Agbulos van B-Fit. Ook Eriks NV, Soma Apotheek en Harsons Meditech leverden een bijdrage. “Het is vrij makkelijk gegaan”, geeft De Ridder toe. Zo makkelijk dat hij enkele belangstellenden moest teleurstellen. “Op gegeven moment moesten we stoppen, omdat er geen plek meer was om de naam van bedrijven te drukken.”
Bij een oud-wielrengenoot in Nederland, ontwerper en designer van shirts en allerlei sportkleding, plaatste De Ridder zijn order. “Het voordeel van hem was de kleine oplage; hij deed het vanaf tien stuks. Bij grotere kledingmerken kan je terecht vanaf honderd en dat is voor ons niet te doen. Het is ook veel te duur.”
De Ridder nam direct twee sets voor de groep en aangezien de sponsoring zo een succes was, kregen ook de sponsors een shirtje cadeau, als waardering voor hun bijdrage. Het complete pakket bestaat uit twee fietsbroeken, twee fietsshirts, één polo voor vóór of na de wedstrijd en één loophemd, dat door Soegnie wordt gesponsord.
Van Sydney Monticeuex, de oudste wielrenner van het moment, heeft De Ridder begrepen dat het voor het eerst sinds jaren is dat er zoiets plaatsvindt. Daarom werd de tijd genomen om alles er pico bello uit te laten zien. Nu het eindresultaat er is – de teampresentatie was op 25 februari, terwijl de groep twee dagen daarna in tenue participeerde in de SWU/Lelydorp Race – hoopt een trotse De Ridder dat andere verenigingen geprikkeld worden. “Ik weet het wel zeker en hoop het ten zeerste. Voor ons was het sowieso een prestigezaak om het als eerste te hebben. Al komt nu iedereen er met één ... het doel is voor ons bereikt.” De meeste jongens rijden nu in shirts van bekende ploegen.
De Ridder wil niet te ver vooruit denken over hoe het tenue er bijvoorbeeld volgend jaar zal uitzien. “Het is begonnen als grapje en een aantal jongens zullen in de loop der jaren verdwijnen, omdat ze op projectbasis hier zijn”, verklaart hij. Mallet is er nog anderhalf tot twee jaar, Van Haaren voor drie en Van Stralen misschien nog één.
Om die reden heeft De Triatleet ook nog geen rechtspersoonlijkheid aangevraagd en zich niet echt als club ingeschreven bij de Surinaamse Wielrenunie. “We willen nu gewoon als één team rijden. Zaken als rechtspersoonlijkheid om stemrecht te krijgen, zijn nog niet aan de orde. We zijn nu gewoon een vriendengroep.”
Nieuwe leden zullen er daarom ook niet één-twee-drie bijkomen. “We zijn vrienden. De groep is geboren, nooit gevormd. We hebben nooit gezegd van ‘jij krijgt een shirtje’ of ‘wil je er één dan moet je ook komen rijden. Het is niet zo gegaan.”
Hoewel het nieuwe seizoen amper twee races oud is, is De Ridder absoluut niet ontevreden. Mallet won op 12 februari de Yellow Birds Cycling-openingsrace, terwijl De Ridder zondag als derde eindigde in de Lelydorp Race.
Bij de races zal De Triatleet als team samenwerken. “Het zou dom zijn om dat niet te doen. In het verleden is het te vaak gebleken dat er teams bestonden, maar dat er geen teamwerking was. Je had drie jongens uit één team, die alle drie de wedstrijden wilden winnen.”
Bij De Triatleet zal het anders zijn verzekert De Ridder. “Wij willen dat niet. Van tevoren zullen er teamafspraken gemaakt worden wat wel of niet gedaan zal worden. De vorm van de dag en de wedstrijd zullen daarbij belangrijk zijn.” Het voordeel van teamwerk is volgens hem dat je niet een persoonlijke overwinning hoeft te halen om als team toch te zegevieren.
Hij neemt zondag als voorbeeld toen hij goed meekon met Moses Rickets en Ziff Johnn, toen die vluchtten. “Maar het had evengoed Lesley of Dimitri kunnen zijn. Het is niet dat één man the man to beat is. Het wordt geven en nemen. Vandaag rijden de jongens voor mij, de volgende keer rij ik voor hen. Het spel van de wedstrijd, de andere renners en de persoonlijke vorm gaan bepalend zijn. Wij hopen natuurlijk dat iedereen een keer zijn mooi moment mag hebben”.-.
Met dit project is volgens Teun de Ridder aan iedereen bewezen dat het mogelijk is om sponsors te vinden. “Gezegd wordt dat sponsoring vinden in Suriname moeilijk is, maar sommige dingen hoeven ook niet makkelijk te gaan om tot succes te komen.”
De Ridder, die beide petten opheeft – hij is sporter en ondernemer – zegt dat de nafase belangrijk is. “Mensen lopen heel makkelijk binnen en vragen niet om sponsoring, maar geld. Geef je ze, dan zie je of hoor je niets meer van ze: geen resultaten, geen foto, geen bedankje, niets! Ze zijn klaar met je, terwijl het juist belangrijk is om het contact te onderhouden. Het maakt het voor sponsoren ook aantrekkelijk en natuurlijk om volgend jaar weer te zeggen ‘we doen het nog een keer’. In het ander geval niet, omdat ze niet weten wat je met het geld doet.”
