Ons laatste tripje in Suriname was een lang weekend naar Danpaati River Lodge in Boven-Suriname. Danpaati is een eco-resort op een eilandje in de Suriname rivier, maar het ademt de sfeer van een Marron dorp. Danpaati is eigendom van 12 omliggende Saramaccaanse dorpen, en wordt voor een groot deel gerund door de dorpsbewoners (Marrons, ofwel nakomelingen van gevluchte slaven). De opbrengsten komen ten goede aan diverse zorgprojecten in de dorpen, zoals ouderenzorg en kinderopvang.
Voor het eerst gingen we met een klein vliegtuigje. We vlogen vanaf vliegveld Zorg&Hoop in Paramaribo naar Botopasi in Boven-Suriname. Vanaf daar is het nog 15 minuten varen naar Danpaati. De vlucht zelf is al een hele belevenis. Pepijn vond het zo spannend dat hij amper durfde te bewegen, en op een gegeven moment viel hij in slaap. Het uitzicht van boven is prachtig, op de jungle, het stuwmeer, de rivieren en de bergen. Ook kun je goed zien dat het bos inmiddels op veel plaatsen heeft moeten wijken voor de goudwinning. Op de terugweg hadden we zo’n klein vliegtuigje dat Paul zelfs in de cockpit naast de piloot moest zitten. Daarachter waren precies twee stoelen: één voor Linda en Pepijn en één voor een vrouw met twee kleine kinderen.
Op Danpaati zelf was het prachtig en relaxed. We hadden een afgelegen cabin met uitzicht op de rivier met rotsen en stroomversnellingen. Er is een strandje waar je lekker kunt zwemmen. En verder kun je lekker genieten van al het heerlijke eten en drinken. Uiteraard kun je ook uitstapjes maken vanaf Danpaati.
We hebben het Marron Museum in Pikin Slee (één van de 12 dorpjes) bezocht. Dit museum is opgezet door de lokale Marron bevolking, om hun cultuur, tradities en kunst te tonen en te behouden. Het is een interessant museum in een bijzonder mooi gebouw.
Ook zijn we gaan zwemmen in de Bihati soela, een stroomversnelling in de Suriname rivier. Een leuke en relaxte ervaring, je eigen bubbelbad in de rivier. Lekker samen met z’n drieën verse pompelmoes eten in de rivier. Pepijn vond het allemaal prachtig.
Daarna nog een traditionele massage en het feest was compleet.
Voor de foto's:
https://picasaweb.google.com/PMAvanHaaren/Danpaati?authuser=0&authkey=Gv1sRgCMbIv8mg3OOH-QE&feat=directlink
woensdag 28 september 2011
maandag 5 september 2011
Bigi Bergi: the end
Afgelopen weekend was het weer zover: de Bigi Bergi Wielertour, de grootste internationale wielerwedstrijd in Suriname. Vorig jaar was het mijn eerste wielerwedstrijd in Suriname, dit jaar zou het mijn laatste worden. Net als vorig jaar bestaat de tour uit 4 etappes in 2 dagen: 1e etappe 75km (Paranam-Brownsweg), 2e etappe 105km (Brownsweg-Paranam), 3e etappe 10km tijdrit (Paramaribo), 4e etappe 90km (Paramaribo). Vorig jaar reed ik alleen de laatste etappe, dit jaar zou ik samen met mijn teamgenoten Dimitri, Etienne en Lesley van Team De Triatleet alle 4 etappes rijden. Het vooruitzicht was dat het een zwaar weekend zou worden, maar wel een indrukwekkende ervaring. Helaas liep het voor mij allemaal anders dan gepland………
De wedstijd was dit jaar een stuk grootser dan vorig jaar, met deelnemers uit Aruba, Curacao, Guyana, Frans-Guyana, Nederland, Frankrijk en -uiteraard- Suriname. In totaal gingen er zaterdagochtend ruim 70 wielrenners van start in Paranam voor de eerste etappe van 75 km naar Brownsweg. Een indrukwekkend gezicht, echt een heel grote wedstrijd voor Suriname en heel anders voor ons wielrenners om eens in zo’n groot peloton te rijden dan de gebruikelijke 15-20 mensen. Op twee slechte stukken na (onverhard, dus veel lekke banden) was de weg goed, maar best pittig. Er zijn ontzettend veel bergjes / heuvels (vandaar de naam Bigi Bergi = Grote Berg), wat het met een gemiddelde snelheid van ruim boven de 40 km/u behoorlijk zwaar maakte. Gelukkig kon ik goed in het peloton blijven.
Ongeveer twee kilometer voor de finish gebeurde het echter: ik reed aan de linkerkant van de weg, de jongen naast me kwam opzij en raakte mijn stuur, waardoor ik van de steile wegkant afraakte in de berm terecht kwam en onmiddellijk hard ten val kwam op de weg en de bauxiet berm. Het ging zo snel dat ik niet meer precies weet wat er allemaal gebeurde. Mijn fiets was flink beschadigd, ik had zelf veel schaafwonden en een kapotte knie en elleboog.
Gelukkig was de EHBO snel ter plaatse om mij te verzorgen. Mijn wonden werden schoongemaakt en verbonden. Mijn linker elleboog was zo dik, dat men bang was dat er iets gebroken was. Ik moest meteen terug naar de stad (Paramaribo) naar de spoedeisende hulp van het academisch ziekenhuis voor controle en röntgenfoto’s. Gelukkig bleek er niets gebroken te zijn. Inmiddels was de elleboog en de knie wel enorm dik en pijnlijk en heb ik ze veel gekoeld tegen de zwellingen. Gelukkig gaat het inmiddels alweer eens stuk beter, en de wonden helen ook goed.
Jammer genoeg zat de wedstrijd er voor mij natuurlijk wel op. Erg jammer dat het zo moest eindigen in mijn laatste wedstrijd in Suriname. Maar ja, ook daarmee kom je in de krant en op televisie……….
De wedstijd was dit jaar een stuk grootser dan vorig jaar, met deelnemers uit Aruba, Curacao, Guyana, Frans-Guyana, Nederland, Frankrijk en -uiteraard- Suriname. In totaal gingen er zaterdagochtend ruim 70 wielrenners van start in Paranam voor de eerste etappe van 75 km naar Brownsweg. Een indrukwekkend gezicht, echt een heel grote wedstrijd voor Suriname en heel anders voor ons wielrenners om eens in zo’n groot peloton te rijden dan de gebruikelijke 15-20 mensen. Op twee slechte stukken na (onverhard, dus veel lekke banden) was de weg goed, maar best pittig. Er zijn ontzettend veel bergjes / heuvels (vandaar de naam Bigi Bergi = Grote Berg), wat het met een gemiddelde snelheid van ruim boven de 40 km/u behoorlijk zwaar maakte. Gelukkig kon ik goed in het peloton blijven.
Ongeveer twee kilometer voor de finish gebeurde het echter: ik reed aan de linkerkant van de weg, de jongen naast me kwam opzij en raakte mijn stuur, waardoor ik van de steile wegkant afraakte in de berm terecht kwam en onmiddellijk hard ten val kwam op de weg en de bauxiet berm. Het ging zo snel dat ik niet meer precies weet wat er allemaal gebeurde. Mijn fiets was flink beschadigd, ik had zelf veel schaafwonden en een kapotte knie en elleboog.
Gelukkig was de EHBO snel ter plaatse om mij te verzorgen. Mijn wonden werden schoongemaakt en verbonden. Mijn linker elleboog was zo dik, dat men bang was dat er iets gebroken was. Ik moest meteen terug naar de stad (Paramaribo) naar de spoedeisende hulp van het academisch ziekenhuis voor controle en röntgenfoto’s. Gelukkig bleek er niets gebroken te zijn. Inmiddels was de elleboog en de knie wel enorm dik en pijnlijk en heb ik ze veel gekoeld tegen de zwellingen. Gelukkig gaat het inmiddels alweer eens stuk beter, en de wonden helen ook goed.
Jammer genoeg zat de wedstrijd er voor mij natuurlijk wel op. Erg jammer dat het zo moest eindigen in mijn laatste wedstrijd in Suriname. Maar ja, ook daarmee kom je in de krant en op televisie……….
Abonneren op:
Posts (Atom)