Bigi Bergi: the end

Afgelopen weekend was het weer zover: de Bigi Bergi Wielertour, de grootste internationale wielerwedstrijd in Suriname. Vorig jaar was het mijn eerste wielerwedstrijd in Suriname, dit jaar zou het mijn laatste worden. Net als vorig jaar bestaat de tour uit 4 etappes in 2 dagen: 1e etappe 75km (Paranam-Brownsweg), 2e etappe 105km (Brownsweg-Paranam), 3e etappe 10km tijdrit (Paramaribo), 4e etappe 90km (Paramaribo). Vorig jaar reed ik alleen de laatste etappe, dit jaar zou ik samen met mijn teamgenoten Dimitri, Etienne en Lesley van Team De Triatleet alle 4 etappes rijden. Het vooruitzicht was dat het een zwaar weekend zou worden, maar wel een indrukwekkende ervaring. Helaas liep het voor mij allemaal anders dan gepland………

De wedstijd was dit jaar een stuk grootser dan vorig jaar, met deelnemers uit Aruba, Curacao, Guyana, Frans-Guyana, Nederland, Frankrijk en -uiteraard- Suriname. In totaal gingen er zaterdagochtend ruim 70 wielrenners van start in Paranam voor de eerste etappe van 75 km naar Brownsweg. Een indrukwekkend gezicht, echt een heel grote wedstrijd voor Suriname en heel anders voor ons wielrenners om eens in zo’n groot peloton te rijden dan de gebruikelijke 15-20 mensen. Op twee slechte stukken na (onverhard, dus veel lekke banden) was de weg goed, maar best pittig. Er zijn ontzettend veel bergjes / heuvels (vandaar de naam Bigi Bergi = Grote Berg), wat het met een gemiddelde snelheid van ruim boven de 40 km/u behoorlijk zwaar maakte. Gelukkig kon ik goed in het peloton blijven.

Ongeveer twee kilometer voor de finish gebeurde het echter: ik reed aan de linkerkant van de weg, de jongen naast me kwam opzij en raakte mijn stuur, waardoor ik van de steile wegkant afraakte in de berm terecht kwam en onmiddellijk hard ten val kwam op de weg en de bauxiet berm. Het ging zo snel dat ik niet meer precies weet wat er allemaal gebeurde. Mijn fiets was flink beschadigd, ik had zelf veel schaafwonden en een kapotte knie en elleboog.
Gelukkig was de EHBO snel ter plaatse om mij te verzorgen. Mijn wonden werden schoongemaakt en verbonden. Mijn linker elleboog was zo dik, dat men bang was dat er iets gebroken was. Ik moest meteen terug naar de stad (Paramaribo) naar de spoedeisende hulp van het academisch ziekenhuis voor controle en röntgenfoto’s. Gelukkig bleek er niets gebroken te zijn. Inmiddels was de elleboog en de knie wel enorm dik en pijnlijk en heb ik ze veel gekoeld tegen de zwellingen. Gelukkig gaat het inmiddels alweer eens stuk beter, en de wonden helen ook goed.
Jammer genoeg zat de wedstrijd er voor mij natuurlijk wel op. Erg jammer dat het zo moest eindigen in mijn laatste wedstrijd in Suriname. Maar ja, ook daarmee kom je in de krant en op televisie……….